στρατεία

και ιων. τ. στρατηΐη, ἡ, Α [στρατεύω]

1. εκστρατεία («ἐποιέετο στρατηΐην ἐς Καππαδοκίην», Ηρόδ.)

2. στρατοπέδευση

3. στράτευση

4. στρατιωτική αγωγή

5. στρατιωτικό υπούργημα, αξίωμα

6. σπαν. στρατιά

7. στον πληθ. αἱ στρατεῑαι

ο πόλεμος

8. φρ. α) «ἀπὸ στρατείας» — μετά από εκστρατεία, κατά την επιστροφή από εκστρατεία (Αισχύλ.)

β) «κατὰ τὴν στρατείαν» — κατά τον καιρό εκστρατείας (Θουκ.)

γ) «εἰς στρατείαν ἄγειν» — το να οδηγεί κανείς στρατό σε εκστρατεία (Ευρ.)

δ) «ἐπὶ στρατείας (εἶναι)» και «ἐν στρατείᾳ (εἶναι)» — το να βρίσκεται κανείς σε εκστρατεία

ε) «παραγγέλλειν τινὶ στρατείαν κατὰ γῆν» — λεγόταν για να δηλωθεί η προπαρασκευή εκστρατείας στην ξηρά (Ξεν.)

στ) «ἐξιέναι στρατείας» — το να εκστρατεύει κανείς (Θουκ.)

ζ) «στρατείαν συνεξελθεῑν» — το να εκστρατεύει κανείς μαζί με άλλον (Θουκ.)

η) «στρατεία έκ καταλόγου γίγνεται» — στρατός που συγκροτείται από τον κατάλογο τών στρατεύσιμων και ο οποίος πρόκειται να εκστρατεύσει (Αριστοτ.)

θ) «οἴκοι καὶ στρατείας» — στην πατρίδα και στην εκστρατεία (Πλάτ.)

ι) «στρατεία ἡ ἐν τοῑς μέρεσιν» — εκστρατεία με σκοπό την άσκηση τών νέων που υπηρέτησαν ως περίπολο (Αισχίν.)

ια) «ἀφημένος στρατείας» — απαλλαγμένος από τη στρατιωτική υπηρεσία (Πλάτ.)

ιβ) «στρατεία ἐν τοῑς ἐπωνύμοις» — στρατολογία που συγκροτείται από εκείνους που όφειλαν να υπηρετήσουν ως στρατιώτες κατά τα έτη τών διαφόρων επώνυμων αρχόντων (Αρποκρ.).